SOLLER

Zgodnie z zapowiedzią dziś odwiedziliśmy położone w zachodniej części wyspy Majorka – miasteczko Soller. Leży ono w sercu masywu górskiego Serra de Tramuntana. Dominującym szczytem jest Puig Mayor (1445 m n.p.m.), najwyższa góra na wyspie. Miejscowość leży w rozległej dolinie Valle de los Naranjos, czyli Dolinie Drzew Pomarańczowych. Dolina zawdzięcza niesamowitą zieleń i piękno krajobrazu specyficznemu mikroklimatowi, utrzymywanemu przez masyw górski oraz znakomitemu systemowi irygacyjnemu, który wprowadzili Arabowie.
Drogę z Puerto de Soller do Soller pokonaliśmy uroczym, drewnianym tramwajem. Mijaliśmy po drodze wiele wąskich uliczek z urokliwymi kafejkami, a w oddali widać było pasma górskie Serra de Tramuntana.



PUERTO DE SOLLER

Kolejnym etapem podróży było miasto Soller, położone w północno-zachodniej części wyspy Majorka. Sporą ciekawostką na Majorce, jest nazewnictwo miasteczek położonych nad brzegiem morza – mianowicie poprzedza je przedrostek „Puerto de…”, a kilka kilka kilometrów dalej w głąb wyspy, znajdują się ich odpowiedniki, już bez tego przedrostka. Można więc spotkać Port de Pollença i Pollença, Port d´Alcúdia i Alcúdia, Port de Sóller i Sóller, Andratx i Port d’Andratx itd. Przyczyna takiego podziału jest niezwykle prosta. W dawnych czasach, wyspa była ciągle narażona na ataki od strony morza, przez co główne miasta powstawały w bezpiecznej odległości, a porty służyły do celów obronnych i handlowych.
I tak samo jest w przypadku Soller. Tak więc, żeby do niego dotrzeć najpierw musieliśmy odwiedzić Puerto de Soller.
Dlatego też z zatoki Sa Calobra, promem pasażerskim przepłynęliśmy do tego uroczego portowego miasteczka. Polecam tam szczególnie dwa punkty widokowe, z którego można podziwiać cały urok miasta – latarnię morską i punkt widokowy el Mirador de Santa Catalina.



NUDO DE LA CORBATA

W północnej części wyspy Majorka, znajduje się malownicza zatoka Sa Calobra. Co prawda zatoka jest niezwykle urokliwa, ale nie mniejszą atrakcją jest droga do niej, wiodąca pośród gór Serra de Tramuntana. Nosi ona nazwę Nudo de la Corbata, czyli węzeł krawata, a to z powodu zakrętów na ostatnich 9 kilometrach. Kąty zakrętów sięgają tu nawet 300 stopni, a wysokość zmienia się o 800 m na przestrzeni 4 km. Droga w niektórych miejscach ma zaledwie 2 m szerokości, przy czym wciąż są tam dwa pasy ruchu.
Droga powstała w 1932 roku i zbudowano ją bez użycia maszyn, wyłącznie pracą rąk.



ZATOKA SA CALOBRA

Na końcu krętej drogi Nudo de la Corbata znajduje się zatoka Sa Calobra, która usytuowana jest w ogromnym wąwozie Torrent de Pareis, liczącym ponad 8 kilometrów długości. Aby dotrzeć z parkingu do wąwozu, trzeba pokonać wykute w skałach podświetlone, wąskie tunele co też stanowi nie lada atrakcję.
Jednak największym powodzeniem w tym miejscu cieszy się tam malownicza plaża z wodą o wyjątkowym lazurowym kolorze.



KLASZTOR SANTUARI DE LLUC

Klasztor Santuari de Lluc znajduje się w miejscowości Lluc, leżącej w północnej części Majorki, w jednej z dolin masywu górskiego Serra de Tramuntana, na wysokości 525 m n.p.m. i jest on najważniejszym punktem pielgrzymkowym Majorki.
Klasztor został założony w XIII w. Nazwa pochodzi od pasterza Łukasza, który wg legendy, spacerując po lasach znalazł figurkę Maryi. Figurka ta miała trafić do miejscowości Escorca, jednak w tajemniczy sposób pojawiła się znów w miejscu, w którym znalazł ją pasterz. Postanowiono wybudować tam kościół i klasztor.
Najważniejszymi i wartymi odwiedzenia miejscami na terenie klasztoru są:
– Barokowa Bazylik Mare de Deu de Lluc z figurką Czarnej Madonny,
– Museu de Lluc, gdzie podziwiać można zbiory z epoki talajockiej i kolekcję malarstwa religijnego,
– Cami dels Misteris de Rosari (Drogę Tajemnic Różańcowych) z wybudowanymi w XX w. kapliczkami, która prowadzi na stok góry, gdzie można podziwiać tam przepiękne krajobrazy
– Ogród Botaniczny z bogatą kolekcją roślin.




Bunyola – to gmina w Hiszpanii, w prowincji Baleary, o powierzchni 84,7 km² – położona na zboczach gór Sierra de Traumuntana.
Pomimo, że jest to bardzo urokliwa miejscowość, z dobrą bazę noclegową, zabytkami i restauracjami – to bezspornie jej największą atrakcją jest restauracja z niepowtarzalnym show „Son Amar”.
„Son Amar” został założony w 1963 roku, na terenie przepięknego XVI-wiecznego obiektu, który warto zwiedzić przed występami. Kiedy zdecydujemy się na spędzenie wieczoru w „Son Amar”, to oprócz kolacji, czekają na nas inne atrakcje, takie jak spektakularne pokazy laserowe oraz występy światowej sławy artystów z elementami akrobatyki, baletu, iluzji i humoru – a wszystko to na scenie z wyjątkową scenografią, która zmienia się z każdym występem.
Całe show rozpoczyna się o godz. 20:00 i trwa około 4 godziny.



Majorka – to największa w archipelagu Balearów wyspa hiszpańska na Morzu Śródziemnym, o długości około 100 km i powierzchni 3640 km². Alcúdia natomiast, to miasto leżące w północno-wschodniej części Majorki, usytuowane pomiędzy dwiema zatokami, Badia de Pollença (Zatoka Pollença) oraz Badia d’Alcudia (Zatoka Alkudyjska). Posiada najdłuższą, około 10 km, plażę na wyspie. Jest to piękne, zabytkowe miasto z wartymi odwiedzenia średniowiecznymi murami obronnymi, urokliwą starówką oraz starożytnymi ruinami rzymskimi.
Na terenie starego miasta, warto odwiedzić przede wszystkim: zabytkowe bramy: la Porta del Moll oraz la Puerta de Mallorca, średniowieczne mury, na które można wejść i przespacerować się, podziwiając atrakcyjny labirynt wąskich uliczek z góry, kościół Sant Jaume oraz ponad 100-letnią arenę corridy.



MUZEUM II WOJNY ŚWIATOWEJ

Muzeum II Wojny Światowej położone jest w Gdańsku, nad Motławą, blisko historycznego centrum miasta. Muzeum zostało otwarte dla zwiedzających 23 marca 2017 r.
Wystawa główna muzeum, zajmuje powierzchnię około 5 tys. m2, co czyni ją jedną z największych wystaw prezentowanych przez muzea historyczne na świecie. Zlokalizowana jest 14 metrów pod ziemią. Aby się do niej dostać musimy zjechać 3 piętra windą w dół. Całość została podzielona na 18 sekcji tematycznych. Całość wystawy jest mocno „nafaszerowana” elektroniką, co w moich oczach bardziej czyni ją multimedialnym centrum, niż typowym muzeum z historycznymi eksponatami. Na terenie obiektu znajduje się około 240 stanowisk multimedialnych, dzięki którym zwiedzający mogą przeglądać archiwalne fotografie i filmy, obejrzeć relacje świadków tamtych wydarzeń, zapoznać się z interaktywnymi mapami prezentującymi militarne potyczki czy zmiany granic państw w czasie II wojny światowej. Oprócz tego, oczywiście wystawa główna oferuje ponad 2 tys. eksponatów z epoki.


Słupsk to miasto na prawach powiatu, położone w północnej Polsce, w województwie pomorskim. Leży na Pobrzeżu Koszalińskim nad rzeką Słupią. W latach 1975–1998 Słupsk był siedzibą władz administracyjnych województwa słupskiego.

POMNIK „KLAWIATURA GWIAZD”

W parku im. Jerzego Waldorffa znajduje się pomnik „Klawiatura Gwiazd”. Pomnik swoim kształtem przypomina klawiaturę fortepianu. Składa się z 18 białych i 13 czarnych klawiszy wykonanych z granitu. Na 7 białych klawiszach widnieją nazwiska znakomitych pianistów: Witolda Małcużyńskiego, Haliny Czerny-Stefańskiej, Klary Langer-Daneckiej, Władysława Kędry, Tadeusza Żmudzińskiego, Ryszarda Baksta i Mikosza Magina. Niestety te klawisze z nazwiskami są wciśnięte i oznaczają, że wymienieni pianiści opuścili nas na zawsze.
Pomnik „Klawiatura Gwiazd” został odsłonięty 9.09.2006 r. podczas otwarcia 40 Festiwalu Pianistyki Polskiej, który każdego roku organizowany jest w Słupsku.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl




POMNIK KAROLA SZYMANOWSKIEGO

Na przeciwko „Klawiatury Gwiazd” – praktycznie w samym centrum parku im. Jerzego Waldorffa, znajdziemy drugi ciekawy pomnik, tym razem przedstawiający wybitną postać – Karola Szymanowskiego – pianisty, kompozytora, pedagoga i pisarza. Pomnik został wykonany przez przez prof. Stanisława Horno – Popławskiego w 1970 r., natomiast odsłonięty – na inaugurację 5 Festiwalu Pianistyki Polskiej w 1972 r.




POMNIK BOGUSŁAWA X WIELKIEGO

Tuż przed wejściem do Zamku Książąt Pomorskich w Słupsku, znajduje się pomnik księcia Bogusława X Wielkiego. Urodzony w Słupsku władca, zasłynął przede wszystkim przyczyniając się do złączenia trzech księstw pomorskich w jedno pomorskie państwo. Był również budowniczym i pierwszym właścicielem zamku w Słupsku. Pomnik powstał w 2010 roku z inicjatywy fundacji „Naji Gochë”.



MŁYN ZAMKOWY

Młyn Zamkowy w Słupsku to jeden z najstarszych obiektów budownictwa przemysłowego w Polsce. Wzniesiony został w lewobrzeżnym Słupsku obok mostu nad Młynówką, na książęcej posesji około 1310 r. – jeszcze przed wzniesieniem Zamku Książąt Pomorskich. Natomiast w małym budynku przy młynie od 1925 roku znajduje się turbina elektrowni wodnej. Obecnie służy jako cześć Muzeum Pomorza Środkowego.



BRAMA MŁYŃSKA

Brama Młyńska powstała w dwóch fazach – najpierw w latach 1325-1329 wzniesiono dolną kondygnację z ostrołukowym przejazdem, a następnie około 1365-1370 dobudowano górne kondygnacje. Wzniesiona w stylu gotyckim, zamykała wjazd do miasta z kierunku Gdańska i Smołdzina. Do południowej elewacji Bramy Młyńskiej przylega krótki odcinek miejskiego muru obronnego. Fragment ten jest najwyższym z zachowanych w Słupsku i ma 8 m wysokości.



BASZTA CZAROWNIC

Baszta Czarownic została wybudowana w latach 1410 -1415. Rzut baszty przypomina półkole, wysunięte poza linię muru zewnętrznego. W XVII w. basztę przebudowano na cele więzienne, w których przetrzymywano kobiety posądzone o czary – stąd wywodzi się jej nazwa.
W późniejszych latach baszta służyła jako magazyn, a następnie zaadaptowano ją na cele mieszkalne. Została dotkliwie uszkodzona w czasie działań wojennych. Dopiero w latach 1971-1975 została gruntownie odbudowana. Obecnie wykorzystywana jest do potrzeb wystawienniczych.



BUDYNEK STAROSTWA POWIATOWEGO

Zabytkowy budynek starostwa powiatowego, został wybudowany w latach 1901-1903. Ze względu na projekt zaliczany jest do epoki eklektyzmu, ale połączenie elementów z różnych stylów i epok historycznych, utrudnia jego dokładną klasyfikację architektoniczną. Do gmachu prowadzi aż sześć wejść.



SŁUPSKI TRAMWAJ

Symbolem dawnego Słupska jest niezaprzeczalnie „Słupski Tramwaj”, na ulicy Nowobramskiej. Pojawił się tam w kwietniu 2004 roku. Tramwaje w Słupsku jeździły na przełomie lat 1910 – 1959. Niestety w tym własnie okresie, ówczesne władze podjęły decyzję o ich likwidacji. Centrum miasta podnosiło się z ruin, ale jednocześnie zaczęło w nim brakować miejsca na tramwaje. Tory i sieć wymagały przebudowy, na którą nie było pieniędzy. Z całej sieci trakcyjnej zachowało się tylko kilka słupów na ul. Arciszewskiego i Kaszubskiej, kilkanaście zaczepów lin nośnych na murach domów oraz odrestaurowany powojenny tramwaj na ul. Nowobramskiej, w którym obecnie znajduje się kawiarnia.



NOWA BRAMA

Brama Nowa to jedna z trzech głównych średniowiecznych bram miejskich. Zamykała ona wjazd do miasta z kierunku Sławna, Darłowa i Szczecina. Powstawała dwuetapowo. W pierwszym etapie budowy, prawdopodobnie jeszcze w pierwszej połowie XIV w, powstały dolne partie bramy z ostrołukowym przejazdem. Górną kondygnację, do wysokości obecnego gzymsu wieńczącego, nadbudowano w latach 1380 – 1385 r. W latach 1724 – 1755 w bramie urządzono więzienie karne oraz Dom Pracy Przymusowej – przędzalnię wełny. Od połowy XIX w. do I wojny światowej brama była użytkowana jako warsztaty wojskowe. W 1924 r. po przeprowadzeniu prac remontowych, zlokalizowano tu muzeum regionalne.



SŁUPSKI RATUSZ

Budynek Ratusza w obecnej postaci powstał w 1901 r. Pod koniec XIX wieku ówczesny Ratusz miejski, okazał się zbyt ciasny. Kiedy go wznoszono w 1798 roku, w Słupsku zamieszkiwało ok. 4,5 tysiąca mieszkańców ludzi. Sto lat później było ich już 30 tysięcy. Oprócz wzrostu liczby ludności wzrosła też urzędnicza biurokracja, która wymusiła wzrost potrzebnych urzędników. Okazały gmach słupskiego ratusza wzniesiono w ciągu zaledwie dwóch lat. Powstał on wg projektu i pod nadzorem berlińskiego architekta prof. Karla Zaara i inżyniera Rudolfa Vahla.


Lidzbark Warmiński to miasto w województwie warmińsko-mazurskim. Lidzbark Warmiński położony jest w północno-zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Leży w historycznej Warmii, w widłach rzek Łyny i jej dopływu Symsarny. Lidzbark Warmiński od 1350 r. do XIX wieku był stolicą Warmii i dawniej jej największym miastem. Miasto było centrum wiary i kultury w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, często dlatego też nazywano je Perłą Warmii.

ZAMEK BISKUPÓW WARMIŃSKICH

Zamek biskupów warmińskich należy do najlepiej zachowanych gotyckich zamków w Polsce. Monolit z czerwonej cegły z wieżami w narożach wzniesiono w drugiej połowie XIV w. w widłach Łyny i Symsarny. Przez ponad 400 lat stanowił główną siedzibę biskupów warmińskich. W wiekach XVII i XVIII przestał być znaczącą fortalicją, przeistaczając się w najważniejszy dwór Warmii. Książęta-biskupi byli mecenasami sztuk, utrzymywali bibliotekę, galerię malarstwa i grafiki oraz teatr. Lidzbarski zamek stanowił regionalny katolicki ośrodek życia umysłowego i kulturalnego konkurujący z protestanckim dworem elektorskim w Królewcu. W latach 1466-1772 Warmia należała do Rzeczypospolitej, a biskupi zasiadali w polskim senacie.
W zamku działa Muzeum Warmińskie. W otoczeniu stylowych wnętrz zaprezentowano bogaty zbiór rzeźby, malarstwa, mebli oraz dzieł rzemieślników. Niektóre eksponaty mają nawet XIV-wieczny rodowód. Wszystkie pochodzą z pracowni i warsztatów Warmii i Prus. Ciekawa jest także wystawa ikon rosyjskich z XVII-XX w.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl



ORANŻERIA KRASICKIEGO

Pawilon ogrodowy wzniesiony w latach 1711-1724. Oranżeria ta została zniszczona w czasie wojen szwedzkich. Jej odbudową zajął się biskup Teodor Potocki lecz do najlepszego stanu doprowadził biskup Ignacy Krasicki. Przebudowa objęła: dobudowę skrajnych pomieszczeń, wykonanie owalnych okien sali głównej i ujednolicenie elewacji zewnętrznej. Obiekt nabrał w ten sposób cech barokowego klasycyzmu stanisławowskiego.
Źródło opisu: naszawarmia.pl



WYSOKA BRAMA

Brama została wzniesiona w 1352 r. i była jedną z trzech bram, które wówczas prowadziły do miasta. Dwie pozostałe bramy, Dobromiejska i Młyńska, niestety nie zachowały się do naszych czasów. Bramę zbudowano z czerwonej cegły, w formie czterokondygnacyjnej. Po bokach, znajdują się dwie półokrągłe baszty, które łączy główny korpus bramowy, w którym znajduje się centralna część przyziemia czyli ostrołukowy przejazd. Brama przez lata swojego istnienia, spełniała różne funkcje, m.in. była bastionem przystosowanym do walk artyleryjskich oraz aresztem sądowym, który funkcjonował aż do końca I wojny światowej. Niestety uroki tej budowli można podziwiać tylko z zewnątrz.



RATUSZ

Ratusz jako siedzibę władz miejskich wybudowano na przełomie XIX i XX wieku, a rok 1903 podaje się jako oficjalna datę rozpoczęcia działalności. Gotycki poprzednik tego budynku uległ całkowitemu zniszczeniu podczas pożaru który wybuchł w 1865 r. Z dawnego obiektu zachowały się fundamenty i jako, że była to najokazalsza budowla tego typu na Warmii, więc powstała obecnie inicjatywa całkowitego zrekonstruowania tej budowli.
Nowy ratusz wybudowano w stylu neogotyckim na planie litery „L”, z czerwonej cegły i przykryto dwuspadowym dachem. Chyba najbardziej charakterystyczną cechą tego dwukondygnacyjnego budynku jest czworoboczny wykusz podwieszony na dużym wsporniku i znajdujący się w narożniku fasady. Ta nadbudówka swoim wyglądem przypomina basztę obronną, a dodatkowy urok nadaje attyka zakończona blaszanym, namiotowym hełmem i iglica na jej szczycie. Od ulicy Ratuszowej na uwagę zasługuje trójkątny szczyt przedzielony symetrycznie blendami i zakończony wieżyczkami o czworokątnym przekroju. Wejście do ratusza prowadzi przez zamknięty półkoliście portyk, podobnego kształtu są wszystkie parterowe okna.
Obiekt ten znajduje się na wspomnianej już ulicy Ratuszowej i spełniał swoja rolę czyli jako siedziba władz miejskich do roku 2008. Obecnie pełni rolę jako ośrodek kulturalno – oświatowy.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl



MIEJSKIE MURY OBRONNE

Mury miejskie, powstały na początku XIV wieku i otoczyły miasto wieńcem fortyfikacyjnym, głównie od strony północnej i zachodniej. Początkowo ponad pięciometrowe ściany, wznoszone jednocześnie przez kilka zespołów murowano w wątkach: wendyjskim i gotyckim. Barbakan uzupełniała naturalna bariera ochronna rzeka Łyna. Potężne umocnienia, biegnące wzdłuż ulic Hożej, Kajki, Reja, Kasprowicza i Dębowej, dodatkowo wzmacniały baszty oraz szeroka sucha fosa przed ich fasadami. Ten fragment murów przetrwał do dziś. W dolnych partiach baszt zachowały się strzelnice szczelinowe. Przez lata do fortyfikacji dobudowywano małe domki dla biedoty. Jak się okazało, mury chroniły je doskonale. Do czasów obecnych zachowały się dwa XV-wieczne domy. W roku 2011 przeprowadzona została kompleksowa rewitalizacja zabytku.
Źródło opisu: lidzbarkw.eu