Słupsk to miasto na prawach powiatu, położone w północnej Polsce, w województwie pomorskim. Leży na Pobrzeżu Koszalińskim nad rzeką Słupią. W latach 1975–1998 Słupsk był siedzibą władz administracyjnych województwa słupskiego.

POMNIK „KLAWIATURA GWIAZD”

W parku im. Jerzego Waldorffa znajduje się pomnik „Klawiatura Gwiazd”. Pomnik swoim kształtem przypomina klawiaturę fortepianu. Składa się z 18 białych i 13 czarnych klawiszy wykonanych z granitu. Na 7 białych klawiszach widnieją nazwiska znakomitych pianistów: Witolda Małcużyńskiego, Haliny Czerny-Stefańskiej, Klary Langer-Daneckiej, Władysława Kędry, Tadeusza Żmudzińskiego, Ryszarda Baksta i Mikosza Magina. Niestety te klawisze z nazwiskami są wciśnięte i oznaczają, że wymienieni pianiści opuścili nas na zawsze.
Pomnik „Klawiatura Gwiazd” został odsłonięty 9.09.2006 r. podczas otwarcia 40 Festiwalu Pianistyki Polskiej, który każdego roku organizowany jest w Słupsku.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl




POMNIK KAROLA SZYMANOWSKIEGO

Na przeciwko „Klawiatury Gwiazd” – praktycznie w samym centrum parku im. Jerzego Waldorffa, znajdziemy drugi ciekawy pomnik, tym razem przedstawiający wybitną postać – Karola Szymanowskiego – pianisty, kompozytora, pedagoga i pisarza. Pomnik został wykonany przez przez prof. Stanisława Horno – Popławskiego w 1970 r., natomiast odsłonięty – na inaugurację 5 Festiwalu Pianistyki Polskiej w 1972 r.




POMNIK BOGUSŁAWA X WIELKIEGO

Tuż przed wejściem do Zamku Książąt Pomorskich w Słupsku, znajduje się pomnik księcia Bogusława X Wielkiego. Urodzony w Słupsku władca, zasłynął przede wszystkim przyczyniając się do złączenia trzech księstw pomorskich w jedno pomorskie państwo. Był również budowniczym i pierwszym właścicielem zamku w Słupsku. Pomnik powstał w 2010 roku z inicjatywy fundacji „Naji Gochë”.



MŁYN ZAMKOWY

Młyn Zamkowy w Słupsku to jeden z najstarszych obiektów budownictwa przemysłowego w Polsce. Wzniesiony został w lewobrzeżnym Słupsku obok mostu nad Młynówką, na książęcej posesji około 1310 r. – jeszcze przed wzniesieniem Zamku Książąt Pomorskich. Natomiast w małym budynku przy młynie od 1925 roku znajduje się turbina elektrowni wodnej. Obecnie służy jako cześć Muzeum Pomorza Środkowego.



BRAMA MŁYŃSKA

Brama Młyńska powstała w dwóch fazach – najpierw w latach 1325-1329 wzniesiono dolną kondygnację z ostrołukowym przejazdem, a następnie około 1365-1370 dobudowano górne kondygnacje. Wzniesiona w stylu gotyckim, zamykała wjazd do miasta z kierunku Gdańska i Smołdzina. Do południowej elewacji Bramy Młyńskiej przylega krótki odcinek miejskiego muru obronnego. Fragment ten jest najwyższym z zachowanych w Słupsku i ma 8 m wysokości.



BASZTA CZAROWNIC

Baszta Czarownic została wybudowana w latach 1410 -1415. Rzut baszty przypomina półkole, wysunięte poza linię muru zewnętrznego. W XVII w. basztę przebudowano na cele więzienne, w których przetrzymywano kobiety posądzone o czary – stąd wywodzi się jej nazwa.
W późniejszych latach baszta służyła jako magazyn, a następnie zaadaptowano ją na cele mieszkalne. Została dotkliwie uszkodzona w czasie działań wojennych. Dopiero w latach 1971-1975 została gruntownie odbudowana. Obecnie wykorzystywana jest do potrzeb wystawienniczych.



BUDYNEK STAROSTWA POWIATOWEGO

Zabytkowy budynek starostwa powiatowego, został wybudowany w latach 1901-1903. Ze względu na projekt zaliczany jest do epoki eklektyzmu, ale połączenie elementów z różnych stylów i epok historycznych, utrudnia jego dokładną klasyfikację architektoniczną. Do gmachu prowadzi aż sześć wejść.



SŁUPSKI TRAMWAJ

Symbolem dawnego Słupska jest niezaprzeczalnie „Słupski Tramwaj”, na ulicy Nowobramskiej. Pojawił się tam w kwietniu 2004 roku. Tramwaje w Słupsku jeździły na przełomie lat 1910 – 1959. Niestety w tym własnie okresie, ówczesne władze podjęły decyzję o ich likwidacji. Centrum miasta podnosiło się z ruin, ale jednocześnie zaczęło w nim brakować miejsca na tramwaje. Tory i sieć wymagały przebudowy, na którą nie było pieniędzy. Z całej sieci trakcyjnej zachowało się tylko kilka słupów na ul. Arciszewskiego i Kaszubskiej, kilkanaście zaczepów lin nośnych na murach domów oraz odrestaurowany powojenny tramwaj na ul. Nowobramskiej, w którym obecnie znajduje się kawiarnia.



NOWA BRAMA

Brama Nowa to jedna z trzech głównych średniowiecznych bram miejskich. Zamykała ona wjazd do miasta z kierunku Sławna, Darłowa i Szczecina. Powstawała dwuetapowo. W pierwszym etapie budowy, prawdopodobnie jeszcze w pierwszej połowie XIV w, powstały dolne partie bramy z ostrołukowym przejazdem. Górną kondygnację, do wysokości obecnego gzymsu wieńczącego, nadbudowano w latach 1380 – 1385 r. W latach 1724 – 1755 w bramie urządzono więzienie karne oraz Dom Pracy Przymusowej – przędzalnię wełny. Od połowy XIX w. do I wojny światowej brama była użytkowana jako warsztaty wojskowe. W 1924 r. po przeprowadzeniu prac remontowych, zlokalizowano tu muzeum regionalne.



SŁUPSKI RATUSZ

Budynek Ratusza w obecnej postaci powstał w 1901 r. Pod koniec XIX wieku ówczesny Ratusz miejski, okazał się zbyt ciasny. Kiedy go wznoszono w 1798 roku, w Słupsku zamieszkiwało ok. 4,5 tysiąca mieszkańców ludzi. Sto lat później było ich już 30 tysięcy. Oprócz wzrostu liczby ludności wzrosła też urzędnicza biurokracja, która wymusiła wzrost potrzebnych urzędników. Okazały gmach słupskiego ratusza wzniesiono w ciągu zaledwie dwóch lat. Powstał on wg projektu i pod nadzorem berlińskiego architekta prof. Karla Zaara i inżyniera Rudolfa Vahla.


więcej
    Udostępnij:
Lidzbark Warmiński to miasto w województwie warmińsko-mazurskim. Lidzbark Warmiński położony jest w północno-zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Leży w historycznej Warmii, w widłach rzek Łyny i jej dopływu Symsarny. Lidzbark Warmiński od 1350 r. do XIX wieku był stolicą Warmii i dawniej jej największym miastem. Miasto było centrum wiary i kultury w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, często dlatego też nazywano je Perłą Warmii.

ZAMEK BISKUPÓW WARMIŃSKICH

Zamek biskupów warmińskich należy do najlepiej zachowanych gotyckich zamków w Polsce. Monolit z czerwonej cegły z wieżami w narożach wzniesiono w drugiej połowie XIV w. w widłach Łyny i Symsarny. Przez ponad 400 lat stanowił główną siedzibę biskupów warmińskich. W wiekach XVII i XVIII przestał być znaczącą fortalicją, przeistaczając się w najważniejszy dwór Warmii. Książęta-biskupi byli mecenasami sztuk, utrzymywali bibliotekę, galerię malarstwa i grafiki oraz teatr. Lidzbarski zamek stanowił regionalny katolicki ośrodek życia umysłowego i kulturalnego konkurujący z protestanckim dworem elektorskim w Królewcu. W latach 1466-1772 Warmia należała do Rzeczypospolitej, a biskupi zasiadali w polskim senacie.
W zamku działa Muzeum Warmińskie. W otoczeniu stylowych wnętrz zaprezentowano bogaty zbiór rzeźby, malarstwa, mebli oraz dzieł rzemieślników. Niektóre eksponaty mają nawet XIV-wieczny rodowód. Wszystkie pochodzą z pracowni i warsztatów Warmii i Prus. Ciekawa jest także wystawa ikon rosyjskich z XVII-XX w.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl



ORANŻERIA KRASICKIEGO

Pawilon ogrodowy wzniesiony w latach 1711-1724. Oranżeria ta została zniszczona w czasie wojen szwedzkich. Jej odbudową zajął się biskup Teodor Potocki lecz do najlepszego stanu doprowadził biskup Ignacy Krasicki. Przebudowa objęła: dobudowę skrajnych pomieszczeń, wykonanie owalnych okien sali głównej i ujednolicenie elewacji zewnętrznej. Obiekt nabrał w ten sposób cech barokowego klasycyzmu stanisławowskiego.
Źródło opisu: naszawarmia.pl



WYSOKA BRAMA

Brama została wzniesiona w 1352 r. i była jedną z trzech bram, które wówczas prowadziły do miasta. Dwie pozostałe bramy, Dobromiejska i Młyńska, niestety nie zachowały się do naszych czasów. Bramę zbudowano z czerwonej cegły, w formie czterokondygnacyjnej. Po bokach, znajdują się dwie półokrągłe baszty, które łączy główny korpus bramowy, w którym znajduje się centralna część przyziemia czyli ostrołukowy przejazd. Brama przez lata swojego istnienia, spełniała różne funkcje, m.in. była bastionem przystosowanym do walk artyleryjskich oraz aresztem sądowym, który funkcjonował aż do końca I wojny światowej. Niestety uroki tej budowli można podziwiać tylko z zewnątrz.



RATUSZ

Ratusz jako siedzibę władz miejskich wybudowano na przełomie XIX i XX wieku, a rok 1903 podaje się jako oficjalna datę rozpoczęcia działalności. Gotycki poprzednik tego budynku uległ całkowitemu zniszczeniu podczas pożaru który wybuchł w 1865 r. Z dawnego obiektu zachowały się fundamenty i jako, że była to najokazalsza budowla tego typu na Warmii, więc powstała obecnie inicjatywa całkowitego zrekonstruowania tej budowli.
Nowy ratusz wybudowano w stylu neogotyckim na planie litery „L”, z czerwonej cegły i przykryto dwuspadowym dachem. Chyba najbardziej charakterystyczną cechą tego dwukondygnacyjnego budynku jest czworoboczny wykusz podwieszony na dużym wsporniku i znajdujący się w narożniku fasady. Ta nadbudówka swoim wyglądem przypomina basztę obronną, a dodatkowy urok nadaje attyka zakończona blaszanym, namiotowym hełmem i iglica na jej szczycie. Od ulicy Ratuszowej na uwagę zasługuje trójkątny szczyt przedzielony symetrycznie blendami i zakończony wieżyczkami o czworokątnym przekroju. Wejście do ratusza prowadzi przez zamknięty półkoliście portyk, podobnego kształtu są wszystkie parterowe okna.
Obiekt ten znajduje się na wspomnianej już ulicy Ratuszowej i spełniał swoja rolę czyli jako siedziba władz miejskich do roku 2008. Obecnie pełni rolę jako ośrodek kulturalno – oświatowy.
Źródło opisu: polskaniezwykla.pl



MIEJSKIE MURY OBRONNE

Mury miejskie, powstały na początku XIV wieku i otoczyły miasto wieńcem fortyfikacyjnym, głównie od strony północnej i zachodniej. Początkowo ponad pięciometrowe ściany, wznoszone jednocześnie przez kilka zespołów murowano w wątkach: wendyjskim i gotyckim. Barbakan uzupełniała naturalna bariera ochronna rzeka Łyna. Potężne umocnienia, biegnące wzdłuż ulic Hożej, Kajki, Reja, Kasprowicza i Dębowej, dodatkowo wzmacniały baszty oraz szeroka sucha fosa przed ich fasadami. Ten fragment murów przetrwał do dziś. W dolnych partiach baszt zachowały się strzelnice szczelinowe. Przez lata do fortyfikacji dobudowywano małe domki dla biedoty. Jak się okazało, mury chroniły je doskonale. Do czasów obecnych zachowały się dwa XV-wieczne domy. W roku 2011 przeprowadzona została kompleksowa rewitalizacja zabytku.
Źródło opisu: lidzbarkw.eu


więcej
    Udostępnij: